رهبر وظایفی دارد و سرباز هم وظایفی!

وقتی مکه در سال هشتم هجری به دست مسلمین فتح شد، رسول اکرم صلی الله علیه و آله دستور عفو همگانی صادر کردند.

اما فرمودند: "عبدالله(برادر رضاعی عثمان) را هرجا گیر آوردید، بکشید! حتی اگر خود را به پرده ی کعبه چسبانده باشد!"

این شخص ابتدا مسلمان بود ولی بعد مرتد شد و به مکه فرار کرد و شروع کرد به خدا و پیامبرش دروغ بستن.

وقتی عبدالله دستور قتلش را شنید به برادرش عثمان پناه برد و از او خواست که نزد رسول خدا واسطه شود تا او را نکشند.

عثمان برادر را برداشت و نزد پیامبر آورد و از رسول اکرم طلب بخشش و گذشت برای برادر مرتد خود کرد.

رسول اکرم صلی الله علیه وآله مدتی طولانی سکوت کردند و سپس سر، بلند کرده و رضایت دادند.

پیامبر اکرم صلی الله علیه وآله رو به اصحاب کردند و فرمودند:

می دانید چرا مدتی طولانی سکوت کردم؟

منتظر بودم یکی از شما بلند شود و سر از تن عبدالله جدا کند.

آری! امام جامعه همیشه حرف خود را صریح نمی زند. یا مصلحتی را می بیند یا مقامش اقتضای سخن گفتن نمی کند، این تویی که با بصیرتت باید تشخیص به موقع و صحیح داده و عمل کنی و الا بعد از آنکه دیگر همه چیز روشن شد، هنر نیست فریاد حق زدن!

وقتی امام علی علیه السلام از انصار می پرسید که چرا با غیر من بیعت کردید؟ جواب می شنید: چون تو اعلام خلافت نکردی! اگر تو زودتر گفته بودی حتما با تو بیعت می کردیم!

می بینی؟ این ها همیشه منتظرند که امام شان سخن بگوید تا حرکت کنند، اما نمی دانند که همیشه اینگونه نیست.

همیشه قرار نیست امام جامعه صراحتا سخن بگوید! این تویی که باید تشخیص دهی کدام عمل و کدام موضع، حرف دل مولا و مقتدای توست و آیا بصیرت معنایی غیر از این دارد؟

اگر رهبر، در قبال اتفاقی، موضع روشنی گرفت و تو نیز همان را موضع خود خواندی، که هنر نکرده ای! حداقل وظیفه ات بوده! 

شاید در اینجا ولایت پذیری داشته ای اما بی شک بصیرت نه!

بصیرت آن نیست که منتظر بنشینی تا رهبرت اشاره کند و خودش وارد میدان شود و همه چیز را صریح بگوید و تو هم اطاعت کنی!

بصیرت آن است که قبل از اینکه رهبرت خود را خرج کند و صریحا از قصه ای سخن بگوید، تو فکر او را خوانده باشی و خیلی قبل تر از شنیدن حرف های او، مسیر را پیدا کرده باشی و قدم در راهی گذاشته باشی که بی تردید همان مد نظر اوست.

اگر با افکار و اعتقادات رهبرت دم خور باشی و نظام فکری او را در سخنانش بیابی، لازم نیست که در هر حادثه ای برایت فتوا بدهد تا تو حرکت کنی، بلکه قبل از آنکه لب بگشاید، ناگفته های او را می دانی.

تاریخ را ببین!

امام حسین علیه السلام در شب عاشورا به اصحاب خود فرمودند که از تاریکی شب استفاده کنید و بروید.

اما آنان که حسین شناسند می دانند که رفتن جایز نیست!

امام وظیفه ی خود می داند که جان یارانش را به خطر نیندازد. به همین دلیل به اصحابش می فرماید که این ها به من کار دارند و قصد جان مرا کردند، شما جان خود را نجات دهید.

اما تو در لباس یک سرباز وظیفه ای دیگر داری! تو نباید مصلحت سنجی کنی!

مصلحت سنجی، کار امام جامعه است و کار تو فهم طلب امام از تو که شاید مثل داستان کربلا، خلاف حرف صریح امامت باشد.

امام خامنه ای روحی فداه:

موضع داشته باشید.

نسبت به اشخاص، نسبت به جریان ها، نسبت به سیاست ها، نسبت به دولت ها،

 موضع داشته باشید، نظر داشته باشید.

 این‌‌جور نیست که شما باید منتظر بمانید،

و یا ببینید که رهبرى درباره‌‌ى فلان شخص، یا فلان حرکت، یا فلان عمل، یا فلان سیاست چه موضعى اتخاذ میکند

 که بر اساس آن، شما هم موضع‌‌گیرى کنید؛ 

نه!

 این، کارها را قفل خواهد کرد.

رهبرى وظایفى دارد... ؛ شما هم وظایفى دارید؛ 

به صحنه نگاه کنید،

 تصمیم‌‌گیرى کنید؛ 

منتها معیار عبارت باشد از تقوا.

--------------------------------------

* یک درد دل قدیمی بود از یه عده همسنگر که مدت ها روی دلم سنگینی میکرد.  

** عشق نوشت: با ولایت می مانیم ... شور ما از عاشوراست / ای عاشقان بسم الله ... راه از قدس از کربلاست...