نخ تسبیح اعتقاد ما کجاست؟

خیلی از ماها درمورد مفاهیم دینی و اعتقادی ، چیزهایی توی ذهن مون داریم که اسمش رو میذاریم معلومات دینی. همین خیلی از ماها درمورد این معلومات دینی حرف ها و اعتقاداتی داریم که میتونیم یه جمله، یه پاراگراف، پنج دقیقه، یه ربع، یه ساعت و حتی بیشتر درموردش صحبت کنیم. حالا هرکدوم با لطافت ها و ظرافت ها و هنرهای بیانی جذاب تر و متفاوت تر.

اما یه ضغف خیلی بزرگ و در عین حال کم اهمیت پنداشته شده ی زندگی ما اینه که نخ تسبیح عقایدمون رو گم کردیم. بلد نیستیم ربط این معلومات رو به هم پیدا کنیم. یعنی میدونیم ماه مبارک چیه. غدیر چیه. محرم چیه. چه اتفاقاتی افتاد. به چه کیفیت و کمیتی. حتی درموردش ساعت ها شاید حرف داشته باشیم! اما نمیدونیم مثلا ارتباط همین غدیر با محرم چیه. اصلا از این فراتر. ارتباط غدیر و محرم با من چیه!؟

یادم نمیره پارسال - که شغل داشتم! - توی دهه ی قربان تا غدیر یکی از بچه ها اصلا با برنامه ها صفا نمیکرد. بیشتر تحمل میکرد تا تأمل! آخر یه روز برگشت گفت: "آخه نسبت من با عید غدیر چیه؟ ما به هم چه ربطی داریم؟! چون اون موقع همه خوشحال بودن منم باید الان خوشحال باشم؟ چه کار بی ارزشی."  که البته مدیر مدرسه در جوابش گفته بود: "بی ادب! خجالتم خوب چیزیه." درصورتیکه اون پسر، قشنگ ترین سوال ممکن رو با اون سن و سالش پرسیده بود. 

برای همین محرم و غدیر و عاشورا تبدیل میشن به واژگانی خشک و تکراری که بدین صورت هرسال قربانی میشن: 

"عید غدیر" فرصتی برای دور هم بودن و گپ و گفت های مختلف خانوادگی. درنهایت ِ خوش بینی، فرصتی برای روزه گرفتن و صله رحم!

"محرم" فرصتی برای یک دل سیر گریه کردن و یک ماه شام خونه نخوردن. علم بلند کردن و تکیه زدن توی محل!

"عاشورا" فرصتی برای قمه زنی و دسته راه انداختن و مداحی کردن و روضه شنیدن. نهایتا آشنایی با بعضی شخصیت های کربلا.

اما فریاد باید زد که: غدیر مقر فرماندهی تاریخ بود! نمایشگاه تعیین سرنوشت! تجسم انتخاب صراط المستقیم! فصل الخطاب خلقت!

جایی که باید نوای فرمانده ی خلایق بلند میشد تا 240 هزار عدد گوش و چشم، راوی تاریخی باشند که خود قرار است به فراموشی بسپارند! غیرت و مروت زمانی مُرد که اول مبلغان ولایت، اول خائنان خلقت نام گرفتند. عاشورا دقیقا قتلگاه لبیک گفتن های جعلی، تصنعی و دروغینی است که به فرمانده غدیر تحویل داده شد و تاوان این نقش مصنوعی را ، ناموس آفرینش، عصر دهم محرم با تمام ماهیت شیعی اش پرداخت کرد. 

حال می فهمی که اگر در لبیک گفتن از صمیم جان به "ولایت" ذره ای تعلل کنی، تقاص کوتاهی تو نه فقط بر دوش خودت و خانواده ات که بر دوش بهترین های امت رسول الله خواهد بود. موجودیت نازنین و ارزشمندی بنام انقلاب اسلامی از کفت خواهد رفت اگر هنوز هم در کوچه پس کوچه های اثبات نیابت عام امام زمان عجل الله فرجه مانده باشی و این یکی از هزاران هزار فرصت های آموختن و یادگیری است که در مکتب اباعبدالله سلام الله علیه قابل جست و جو است.

ای کاش امسال که محرم زیبایی های زینبی و برادری های عباسی و هل من ناصر های حسینی پیش روی ماست، بشینیم فکر کنیم و رابطه خودمون رو با غدیر و تکلیف مون رو با عاشورا روشن کنیم. گاهی فکر میکنم اهل بیت چه گناهی کردند که "ما" شیعیان شون شدیم؟ به کلام شیرین علی شریعتی: "حسین علیه السلام بیشتر از آب، تشنه ی لبیک بود. افسوس که بجای افکارش، زخم های تنش را نشان مان دادند و بزرگ ترین دردش را بی آبی نامیدند." محرم امسال ما باید متفاوت باشه با همیشه.

هیات عزاداری باید به هیات علمی دانشگاه حسینی سلام الله علیه تبدیل شود. شور سینه به شعور افکار بیافزاید و مدرک تحصیلی همه فارغ التحصیلان ، فقط از خروجی "دار الولایة" بدست باکفایت مادر کربلا سلام الله علیها، اعطا شود. 

در غیر این صورت هیچ عبادتی برای غدیر و هیچ عزایی برای محرم ، قبول حضرتش نخواهد افتاد ...

--------------------------------

* عشق نوشت: هرچه باشم ، حبّ ِ مولا سر به راهم میکند/ عاقبت عشق حسین ع، پاک از گناهم میکند

پای میزان عمل آسوده خاطر می روم / مطمئناً مادرم زهرا س نگاهم میکند . . .