ابوذر تنها یک نام نیست!

باید "رسول مولتان" را خوانده باشی تا بفهمی ابوذر، تنها یک نام نیست.

نمی دانم سوره ی مهر با کدام توجیهی، شیرینی منحصر بفرد "ابوذر تنها یک نام نیست" را فدای "رسول مولتان" کرد! آخر این هم شد اسم برای چنین مسمایی!؟

اما میدانم که هرکجا پای شهدای غریبی چون اسوه ی زندگی جهادی من "شهید سید محمد علی رحیمی" در میان باشد، طعم غربت بی انتهای شان، در داخل و خارج مرزهای این آب و خاک، میزبان همیشگی سفره ی بی انصافی ها و کم لطفی ها خواهد بود.

گاهی می بریدم از سختی ها و بی مهری ها و در یک کلام "نامردی" های عده ای مسئول نما(!) در پست های کلیدی این مرز و خاک. آنقدر که جایی جز خلوت قطعه 26 برایم سکینه نمی آورد. همین بهشت زهرا بود که پای مرا در اوج بی تابی هایم، به قطعه ی پنجاه باز کرد. شاید هم دعاهای سحرهای گرم و بی قرار شب های سیستان و بلوچستان. و فقط اوست که میداند هیچ بعید نیست همیشه در هر رزق و عنایتی، پای نسیم خوش بوی چشمان پرعطر دخترانم در میان باشد. آه جهادی! تو با من چه ها که نکردی ...

اما شهید رحیمی به من آموخت که برای تکلیف ام منتظر خوش آمد و رضایت و تشویق احدی نمانم. حتی اگر کسی مرا "رایزن فرهنگی جمهوری اسلامی ایران در خانه ی فرهنگ مولتان پاکستان" قرار دهد و همان کس، مرا در پشت مرزهای غربت، از خاطر ها ببرد و همان کس، وقتی جنازه ی خونین ام را به ایران آوردند، تا یک روز تردید کند برای حمایت از من، جسدم و خانواده ام!

فدای سرشان لابد! فدای سرشان زنی تنها با دو پسر و یک دختر در آن سوی مرزها، چگونه روزگار غریبی اش را می گذراند.

فدای سرشان که ممکن است تنها با یک عروسی ساختگی، درب های بی حفاظ خانه ی فرهنگ، توسط وهابیت خون آشام و نجس، راه مستقیم رسیدن تیغ تیر های بی رحم آغشته به زهر کینه شود به سینه ی تکلیف مداری و عدالت خواهی و چراغ های روشن فرهنگ غنی تر شده ی گذشته و آینده ی مولتان بازهم خاموش و خاموش تر شود.

فقط و فقط کسانی "رسول مولتان" را می خوانند و از روایت بی آلایش همسری مدبر و شجاع که آمیزه ای از احساس و عاطفه ی مادری را بر قامت تمام قد تدبیر و استقامت پوشانده است، لحظات پرغرور اما اشک آلود می سازند که بویی از تنهایی ابوذرها برده اند. نبض قلم زینب عرفانیان، این بار حیثیت مرگ را به بازی گرفته و تصویری از یک شهید بین المللی با استانداردهای جهانی در عین تکیه بر ندای عالم گیر "وحدت مسلمین"، ساخته است.

آنان که مثل من با "دا" سوختند و با "حکایت زمستان" پژمردند، اکنون به استقبال غربت "رسول مولتان" بروند. آنجا می خوانند که چگونه حالتی است وقتی پس از شکننده ترین بی مهری ها، از دیار غربت، رایزن رسمی فرهنگی جمهوری اسلامی ایران در تکه کاغذی، بغض هایش را اینگونه مظلومانه در صراحت قلمش می ریزد که:

«برای من حقیر تا کنون “ابوذر” فقط یک نام بوده و “ربذه” فقط یک مکان. و اینک آرام آرام ذره ای فهیمده ام که "ابوذر تنها یک نام نیست" بلکه روحی است به بلندای همه غریبان و بی کسان، و ربذه تنها یک مکان محدود نیست بلکه فضایی است برای تمام غریبان. و حقیقتاً چه عالمی است، این عالم ابوذر و ربذه که هم یک بیابان بی کسی است و هم بارش عطر کرامت.

…گفتنی بسیار است اما نمیدانم از چه بگویم و از کجا؟ همینقدر بگویم که از ایران پا به بیرون میگذاری غریبی شیعه و غربت شیعیان را با تمام وجودت حس میکنی و کلاً مسلمانان را گونه ای دیگر می بینی، بریده از محتوای اسلام و چسبیده به بعضی از ظواهر….»

-------------------------------------------

* شهید رحیمی را اینجا بخوانید.

** عشق نوشت: دور از تو، سخت می گذرد؛ این عجیب نیست / یک سال اگر حساب کنی هر دقیقه را ...